Rasy psów dla aktywnych sportowców i amatorów

Zima to pora roku, w której nie można zapominać o codziennym ruchu. Długie spacery, Nordic walking, marszobiegi czy jogging pozwalają zachować sprawną sylwetkę i kondycję na długie lata. Posiadanie psa to dobry pretekst, aby regularnie ćwiczyć. Jeśli szukamy rasy psów dla aktywnych sportowców i amatorów, warto zapoznać się z tymi, które potrzebują największą dawkę energii, bo znalezienie właściwego towarzysza umili ruszenie się z domu.

Husky
To rasa stworzona do intensywnych form aktywności. Psy husky są świetnie przystosowane do zimowych, mroźnych warunków. Nieobca im żywiołowość, siła ani wytrwałość. Wyraźnie wpisane w ich naturę poczucie przynależności do stada, umożliwia szybkie przywiązanie się do właściciela i wykształcenie instynktu obronnego dla ochrony członków rodziny. Wspaniałe husky uwielbiają dużo ruchu i przestrzeni, dlatego dość niechętnie znoszą ciasne mieszkania oraz leniwych właścicieli.

Beagle

Te nieduże psy gończe niegdyś były stworzone do polowań, dziś są wymarzonymi partnerami dla miłośników nie tylko niedzielnych spacerów. Kochają zabawy z dziećmi, są bardzo rodzinne. Zwłaszcza dla osób preferujących długie leśne wycieczki, podchody idealnie się nada towarzystwo psa – tropiciela z natury. Jego wysoko rozwinięty węch pozwala szybko zwęszyć każdą dawkę aktywności. Buszując w zaroślach i przydomowym ogrodzie zmusi każdego domatora do wstania z kanapy. Beagle’a nie przestraszy żadna pogoda, także dystans nie przeszkodzi w gonieniu za swym panem.


Labrador i golden retriver
To kolejne rasy psów dla sportowców i amatorów. Specjalizują się nie tylko w joggingu ale również w pływaniu. Labradory to stworzenia czułe i kochające, wyjątkowo troskliwe dla najmłodszych. Rasa golden retriverów była wręcz hodowana z myślą o pływaniu. Dlatego nie martwmy się, gdy nasz pupil od razu po przyjeździe nad jezioro lub rzekę, pomknie do wody. Z uwielbieniem będzie biegał za patykiem i skakał do akwenów. Ruch wpisany jest w egzystencje tych odpowiedzialnych psiaków. Zarówno labrador jak i golden retriver nadają się do towarzyszenia osobą niepełnosprawnym. Są inteligentne, wytrwałe i odpowiedzialne w kontaktach z ludźmi.

Duży szwajcarski pies pasterski
To równie towarzyskie, przyjacielskie istoty, perfekcyjne stróżujące domu. Nieźle znoszą uwiązanie na smyczy pod warunkiem, że właściciel przy nim biega lub truchta. Duży szwajcarski pies pasterski codziennie dostarcza pretekstu, by wyjść z nim na długi spacer. Nie straszne mu wahania pogody, nawet skrajnie niskie temperatury. Uwielbia aktywne zabawy z dziećmi i gonitwy za urwisami. Jest przyjacielski, opiekuńczy, ma łagodne usposobienie. To mistrz samokontroli oraz cierpliwości.

Border Collie

Ten należący do grupy psów pasterskich i zaganiających czworonóg jest kolejnym przykładem psa dla aktywnych. Cechuje go ogromna potrzeba i chęć do pracy oraz ciągłego ruchu. Jest tresowany do zadań ratujących ludziom życie między innymi w górach, terapii osób niepełnosprawnych oraz wykorzystywany jako pies tropiący w policji, służbie celnej i granicznej. Świetnie sprawdza się we wszystkich sportach kynologicznych, poza szkoleniem na psa obronnego. Border collie jest zalecany kanapowcom, gdyż jego szybkość, bystrość i zwinność mają szansę każdego leniwego właściciela zmusić do ruchu.

Konie gorącokrwiste – ognisty temperament i wdzięk

Konie gorącokrwiste posiadają szereg cech charakterystycznych, pozwalających je z powodzeniem odróżnić od zimnokrwistych krewniaków. Ich smukła, lekka budowa ciała w parze z żywiołowym usposobieniem sprawiają, że świetnie nadają się do prac w szybkim ruchu. Od lat konie gorącokrwiste wykorzystywane są w zawodach sportowych, a na wyścigach dominują rasy, w których rzadko brakuje domieszki krwi rasy angielskiej.

Najpopularniejsze odmiany koni gorącokrwistych to: koń arabski, koń pełnej krwi angielskiej, angloarab, angloarab shagya, koń śląski, koń fryzyjski, koń małopolski, koń wielkopolski oraz quarter horse. Najbardziej urzekły mnie swoim wyglądem i usposobieniem konie arabskie, angloarabskie i fryzyjskie.

Koń arabski wywodzi się z Półwyspu Arabskiego i jest rasa uważaną za jedną z najstarszych. Mimo osiągania niezbyt dużych rozmiarów (średnio 150 cm wysokości), jej przedstawiciele imponują szlachetną powierzchownością. Cechuje je lekka budowa ciała z często wysoko osadzonym ogonem i mała głowa o profilu szczupaczym. Konie arabskie słyną jako odważne, inteligentne oraz wierne stworzenia. Są nie tylko wytrzymałe na długich dystansach, ale również szybkie w galopie. Najpopularniejsze umaszczenie to siwe, gniade i kasztanowate. Z kolei rzadko występują konie kare.



Koń angloarabski (Angloarab) pochodzi z Francji i jest wynikiem krzyżówki konia angielskiego z arabskim. Przedstawiciele rasy to z natury łagodne, inteligentne stworzeniami, którym nie brakuje energii i zwinności. Bywają nieraz kłopotliwe w opanowaniu, ale podczas wyścigów sprawdza się ich niezawodna szybkość oraz umiejętność skoków. Angloaraby występują we wszystkich podstawowych rodzajach umaszczenia.



Koń fryzyjski wywodzi się z Holandii od dawnego konia leśnego zamieszkującego ziemie germańskie i fryzyjskie. Fryzy to stosunkowo masywne konie, umięśnione i silne. Cechuje je prosty lub garbonosy profil głowy, gęste szczotki pęcinowe oraz obecność pofalowanego ogona u ogierów. Przedstawiciele rasy rzadko wystawiane na zawodach sportowych są z powodzeniem użytkowane zaprzęgowo i wierzchowo. Praktycznie można wyróżnić dwa rodzaje umaszczenia koni fryzyjskich: krucza i płowiejąca.

Kot Manx – historia rasy kotów bez ogonów

Powstanie rasy sławnych kotów nie posiadających ogonów jest przykładem utrwalania wady genetycznej w populacji. Najprawdopodobniej doszło do mutacji kodu genetycznego u jednego z przedstawicieli kota brytyjskiego zamieszkującego wyspę Man. Krzyżowanie osobników z mutacją z innymi rasami pozwoliło rozpowszechnić odmianę. Szybko doszło do zwiększenia jej liczebności, gdyż doceniono nie tylko charakterystyczny wygląd tych kotów, ale również przyjazne usposobienie i przywiązanie do opiekunów. W latach 60. GCCF uznało koty Manx za odrębną rasę, ustalając wzorzec.

Jak się okazało przedstawiciele rasy Manx posiadają gen letalny, który warunkuje oprócz braku lub obecność niewielkiego, nieprzekraczającego 3cm ogona, dość często zniekształcenia kręgosłupa, skrócenie jelita grubego oraz zaburzeń układu nerwowego. Dolegliwości z tym związane ujawniają się przed czwartym miesiącem życia, stąd najlepsi hodowcy nie sprzedają kotów poniżej tego wieku. Poza tym koty są zdrowe, jednak z uwagi na latentność genu, płody kotów obu rodziców posiadających mutacje giną.

Koty Manx należą do kotów spokojnych, zrównoważonych, preferujących mało hałaśliwe towarzystwo. Ich przedstawiciele są przyjaźnie usposobione i szybko przywiązują się do własnego opiekuna oraz domu. Mają silnie rozwinięty instynkt łowny, nie straszne im kontakty z wodą czy jazda samochodem. Cechą charakterystyczną prócz braku ogona jest typowy chód przypominający podskakiwanie jak u królika, wynika on z nieproporcjonalnie wyższej tylnej od przedniej część tułowia.